|
|
|
str. 1 | 2
|
|
Adam Dąbrowa urodził się 24 grudnia 1902 r. w Bochni (rodzice Józef i Helena z domu Jędrychowska). W Tarnowie
uczęszczał do Wyższej Szkoły Realnej i już jako uczeń, w sierpniu 1918 r., wstąpił do tamtejszego oddziału Polskiej
Organizacji Wojskowej. 2 listopada 1918 r. ochotniczo zgłosił się w Bochni do Wojska Polskiego. Został przyjęty
i rozpoczął służbę jako szeregowy w 4. pułku piechoty Legionów, mimo, iż miał wówczas zaledwie 16 lat (przyjęcie
do Legionów zawdzięczał służącym w pułku wujkom - porucznikom Feliksowi i Stefanowi Jędrychowskim. W tym samym pułku
służył już zresztą starszy o trzy lata
|
brat Adama Dąbrowy - Czesław). Przeniesiony do Lwowa bronił miasta przed
wojskami ukraińskimi. 29 marca 1919 r. przeniesiono go do koszar 4. pułku w Jabłonnej pod Warszawą, gdzie już jako
instruktor szkolił kolejnych żołnierzy.
W tym samym roku uzyskał także świadectwo dojrzałości. 27 maja 1919 r. przeniesiony został do kompanii szturmowej
4. pułku i jeszcze tego samego dnia wyjechał na front litewsko-białoruski. Przeciwko Armii Czerwonej walczył do
1 maja 1920 r., następnie został przeniesiony do Szkoły Podchorążych w Warszawie, którą ukończył 17 sierpnia 1920 r.
w stopniu kaprala podchorążego. Dalsze wykształcenie wojskowe zdobywał w Centralnej Szkole Karabinów Maszynowych i
Broni Specjalnej w Chełmnie, a po ukończeniu szkolenia pozostał w Szkole już na stanowisku instruktora. Jeszcze pod
koniec tego roku, 15 grudnia 1920 r., otrzymał promocję na stopień podporucznika. 19 września 1922 r. Adam Dąbrowa
powrócił z Chełmna do 4. pułku piechoty Legionów, który wówczas stacjonował w stałym garnizonie w Kielcach, jednak
niedługo później złożył prośbę o przeniesienie go do lotnictwa. Po obowiązkowych badaniach zakwalifikowano go do
personelu latającego.
Wyszkolenie lotnicze zdobywał w Szkole Obserwatorów i Strzelców Lotniczych w Toruniu, a w okresie od 30 czerwca
1923 r. do 2 maja 1924 r. przeszkolił się na obserwatora. Po zakończeniu kursu został przydzielony do 3. pułku
lotniczego w Poznaniu gdzie rozpoczął służbę w 32. eskadrze liniowej, wyposażonej wówczas w przestarzałe angielskie
Bristole F2b. 27 listopada 1925 r. został przeniesiony do bratniej 31. eskadry liniowej, która dysponowała już
nowocześniejszymi Potezami XV. Przez krótki czas, do 8 marca 1926 r., był również szefem referatu sportowego 3.
pułku lotniczego, a na początku czerwca 1926 r. został wysłany do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu gdzie
odbył półroczny kurs pułkowych oficerów łączności. Po ukończeniu szkolenia powrócił do pułku gdzie został przesunięty
do pułkowego plutonu łączności. Na początku 1927 r. pełnił również funkcję oficera szyfrowego. 17 stycznia 1927 r.
Adam Dąbrowa został przeniesiony do Oddziału Służbowego Lotnictwa (późniejszy Batalion Lotnictwa) jako dowódca plutonu
łączności, a od 1 lipca 1929 r dowódca kompanii szkolnej.
Na tym stanowisku dowódcy kompanii szkolnej służył przez kolejne trzy lata, do listopada 1932 r. kiedy to rozpoczął
służbę w 64. eskadrze liniowej 6. pułku lotniczego we Lwowie, gdzie przez pewien czas pełnił funkcję oficera
taktycznego eskadry. W styczniu 1934 r. Adam Dąbrowa otrzymał awans na kapitana z jednoczesnym przeniesieniem na
stanowisko oficera ewidencji personalnej 6. pułku lotniczego, a w lipcu 1934 r. został mianowany dowódcą I plutonu
63. eskadry towarzyszącej, latającej wówczas na Lublinach R-XIII. W październiku 1935 r. objął dowództwo eskadry
szkolnej, a od grudnia 1937 r. zajmował administracyjne stanowisko oficera zasobów. W styczniu 1939 r. objął dowództwo
IV Dyonu Towarzyszącego, składającego się z trzech eskadr wyposażonych w Lubliny R-XIIID (potem także w RWD-14 "Czapla")
i wkrótce otrzymał również awans do stopnia majora. 30 sierpnia 1939 r. w związku ze zmianami związanymi z powszechną
mobilizacją Adam Dąbrowa wszedł w skład personelu Bazy Lotniczej nr 6.
Wybuch wojny zastał go na lotnisku w Skniłowie. 10 września został wyznaczony na komendanta zgrupowania samolotów
szkolnych ewakuowanych na lotniska polowe. Na tym stanowisku pozostał do 17 września, kiedy to po agresji sowieckiej
na Polskę, na rozkaz przełożonych, przekroczył w Kutach granicę z Rumunią. Został internowany, przebywał m. in. w
miejscowościach Radauti, Roman, Focsani, Turda i Tulcea. 9 października opuścił obóz w Tulcei i w grupie dowodzonej
przez mjr. Jana Białego wyjechał do Konstancy nad Morzem Czarnym, a po kolejnych kilku dniach do rybackiego portu
Balcik. 15 października wraz z innymi ewakuowanymi lotnikami wsiadł na pokład statku "St. Nicolaus", którym dopłynął
do Bejrutu. 29 października 1939 r., na pokładzie francuskiego statku "Ville de Strasbourg" dotarł do Marsylii.
Trafił do polskiej bazy w Lyon-Bron, gdzie objął dowództwo zgrupowania szeregowych oraz 5 kompanii
administracyjnej. Po upadku Francji ewakuował się z personelem lyońskiego Centrum Wyszkolenia Lotnictwa drogą morską
do Anglii. 27 czerwca 1940 r. przybył do Liverpoolu (płynął zapewne z St. Jean de Luz na "Arandora Star").
W Wielkiej Brytanii również powierzono mu dowództwo zgrupowania szeregowych na stacji RAF Insworth Lane, a w trzy
miesiace później został przeniesiony Centrum Lotnictwa Polskiego w Blackpool na stanowisko dowódcy zgrupowaniem
oficerów. Na początku lutego 1941 r., na trzy miesiące wyjechał do Staverton na kurs doszkalający z zakresu nawigacji
i obserwacji w tamtejszej szkole 6 AONS. Jeszcze w maju 1941 r. został skierowany na kolejny kurs do szkoły
bombardowania i strzelania 4. BGS w West Freugh. Szkolenie ukończył po dwóch miesiącach, jednakże nie wrócił już do
Blackpool, ale z dniem 26 lipca 1941 r. trafił na stację St. Andrews, gdzie objął stanowisko polskiego senior officera
przy jednostce szkolenia wstępnego 13 ITW. 18 listopada 1941 r. otrzymał przydział do 18. OTU w Bramcote gdzie przez
kolejne miesiące przeszedł szkolenie pod kątem przygotowania do działalności bojowej oraz zgrywał się ze swoją przyszłą
załogą w lotach na dwusilnikowych bombowcach typu Wellington.
|
|
|
cofnij