|
|
|
Mieczysław Stachiewicz urodził się 21 maja 1917 r. w Warszawie (ojciec Julian - generał Wojska Polskiego, matka Maria
Jadwiga z domu Sawicka). Po skończeniu szkoły powszechnej, w latach 1927-1931 uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego
w Warszawie. W 1931 r. wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie. W 1937 r. uzyskał tam maturę, a następnie wcielony
został do wojska. Od 21 września 1937 r. przechodził szkolenie unitarne dla podchorążych w 4 Pułku Strzelców Podhalańskich
w Cieszynie, a 3 stycznia 1938 r. przyjęty został do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Został przeszkolony
w
|
pilotażu podstawowym (m. in. na PWS-26 i RWD-8) i SPRL ukończył 15 października 1938 r. jako plutonowy podchorąży rezerwy.
Jeszcze w 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i do lata 1939 r. zaliczył pierwszy rok.
22 sierpnia 1939 r. Stachiewicz został zmobilizowany i przydzielony do 4. pułku lotniczego w Toruniu. 27 sierpnia otrzymał
rozkaz przeprowadzenia RWD-8 na wschód, do Słonima. Przed 1 września wrócił do Torunia i został wcielony do nowo powstałej
eskadry zapasowej. 2 września ewakuował się w kierunku wschodnim kombinowanym transportem kolejowym i drogowym i 10 września
dotarł do Warszawy. Po otrzymaniu nowych rozkazów przedostał się przez zaciskający się wokól stolicy pierścień wojsk
niemieckich. 13 września, na południe od Brześnia napotkał personel 4. bazy lotniczej, z którym trzymał się aż do przekroczenia
granicy z Rumunią 17 września, po wkroczeniu Sowietów.
W Rumunii w okresie od października do grudnia 1939 r. był internowany w w obozie Calafat. Uciekł z niego i w lutym 1940 r.
był już we Francji. Początkowo przebywał w Septfonds, potem w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Po kapitulacji Francji
statkiem ewakuował się do Wielkiej Brytanii - przybył tam 28 czerwca 1940 r. Początkowo przebywał w Blackpool, dopiero 7
czerwca 1941 r. odkomenderowany został do 25. EFTS na kurs pilotażu. Od 22 lipca 1941 r. szkolenie kontynuował w 16. SFTS w
Newton, a 1 listopada 1941 r. rozpoczął loty w 18. OTU w Bramcote. W jednostce tej przeszkolił się na Welligntonach i dobrał
załogę - w jej skład weszli por. naw. Roman Chmiel, sierż. rtg. Piotr Kosin oraz strzelcy por. Roman Lipczyński i sierż.
Piotr Straub. W kwietniu 1942 r. załoga przydzielona została do 301 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Pomorskiej".
Pierwszy lot bojowy Stachiewicz odbył nocą z 5 na 6 maja 1942 r. nad Stuttgart, jako drugi pilot. Z powodu niesprzyjającej
pogody panującej nad Anglią po raz kolejny poleciał dopiero nocą z 30 na 31 maja nad Kolonię, także jako drugi pilot. Po raz
pierwszy sam poprowadził swoją załogę w nocy z 3 na 4 czerwca nad Dieppe, potem latał parokrotnie nad Essen i Emden.
Nad ranem 23 czerwca 1942 r. wystartował na poszukiwanie zaginionej załogi z 301 Dywizjonu, ale zamiast niej odnalazł
dinghy innego bombowca ze squadronu RAF. Kolejnymi jego celami były Brema, St. Nazaire i Wyspy Fryzyjskie. Nocą z 8 na
9 lipca startował na bombardowanie Wilhelmshaven, lecz w jego Wellingtonie awarii uległ jeden z silników, wobec czego
zawrócił i próbował lądować na nieoświetlonym, pozorowanym lotnisku. Rozbił samolot, lecz nikt z załogi nie odniósł
poważniejszych obrażeń. Do zakończenia pierwszej tury lotów bombardował bądź minował jeszcze Duisburg, Hamburg, Saarbrücken,
Wyspy Fryzyjskie, Osnabrück, Frankfurt, Kilonię, St. Nazaire i Turyn. W międzyczasie, na początku sierpnia 1942 r. odbył
BAT ("ślepego" podejścia do lądowania), zaś nocą z 27 na 28 sierpnia 1942 r. po raz drugi już rozbił samolot na lotnisku
podczas przymusowego lądowania. Miał przy tym wiele szczęścia, gdyż samolot był pełen bomb, zaś przy lądowaniu pękło podwozie
i maszyna szurnęła kilkadziesiąt metrów na brzuchu.
20 listopada 1942 r. Stachiewicz zakończył turę lotów bojowych. Dwa dni później przeniesiony został do Blackpool, zaś 23
listopada otrzymał roczny urlop wraz z pozwoleniem podjęcia studiów w Polskiej Szkole Architektury przy Liverpool
University. 27 kwietnia 1945 r. uzyskał stałe zwolnienie z Polskich Sił Powietrznych (w stopniu porucznika i angielskim
Flying Officera), zaś w 1946 r. uzyskał dyplom inżyniera architekta. Rozpoczął pracę jako architekt, praktykę prowadził
aż do przejścia na emeryturę w 1982 r.
W okresie powojennym Stachiewicz działał społecznie - należał do Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego
(w 1983 r. jako członek zarządu, w latach 1983-1984 jako wiceprezes), w 1984 r. prezesował Instytututowi Józefa Piłsudskiego
w Londynie. Był także członkiem Skarbu Narodowego i Zarządu Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej (w latach 1988-1998
jego Honorowym Sekretarzem). Wiele lat po wojnie spisał także swe wspomnienia, które w 2003 r. ukazały się w Polsce w
postaci książki.
Za czyny wojenne Mieczysław Stachiewicz odznaczony został Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (nr 8212) oraz trzykrotnie
Krzyżem Walecznych, zaś za powojenną pracę otrzymał Krzyż Oficerski i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Obecnie
na stałe mieszka w Londynie.
źródło:  Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej
dzięki uprzejmości p. Wojciecha Zmyślonego.
|
|
|
cofnij