301.dyon.pl




Lotnicy

Biografie

Wspomnienia

Inne teksty









Stefan Jan Ostrowski urodził się 1 września 1902 r. we wsi Nasiłów niedaleko Puław, w zaborze rosyjskim (rodzice Adam i Julia z domu Krężelewska). W wieku 2 lat stracił matkę. W Solcu nad Wisłą uczył się w szkole miejskiej tzw. garadskoje uczyliszcze, a opiekowała się nim ciotka Godlewska. W 1914 r. został przyjęty do Korpusu Kadetów w Piotrogrodzie. Po wybuchu rewolucji październikowej przeniósł się do Odessy i uczył się w szkole handlowej, a następnie przeprowadził się do Homla, kontynuując naukę w polskim gimnazjum. Po zajęciu Homla przez Niemców z początkiem 1917 r. przedostał się do oblężonej twier-
dzy Bobrujsk, do I Korpusu Polskiego gen. Dowbór-Muśnickiego, gdzie skierowano go do sztabu łączności. W początkach 1918 r. został internowany w obozie przejściowym w Prużanach, skąd po kilku miesiącach powrócił do Solca. Tam też podjął naukę w seminarium nauczycielskim. 11 listopada 1918 r. wstąpił wraz z dużą grupą kolegów do formującego się Wojska Polskiego, do tzw. Baonu Henrcerskiego, będącego formacją wartowniczą.

1 grudnia 1918 r. odkomenderowany został do Centralnej Szkoły Podoficerskiej w Zajezierzu koło Dęblina, a po jej ukończeniu od 1 marca 1919 r. walczył w składzie 3 pułku piechoty Legionów na froncie bolszewickim. Brał udział w ofensywie na Wilno, Grodno, Lidę, Mińsk Litewski i Borysów, w sierpniu 1920 r. walczył w sławnej bitwie warszawskiej, a następnie w rejonie Lublina, Krasnegostawu, Zamościa i Hrubieszowa, zwycięsko ścierając się z kawalerią Budionnego. Był dwukrotnie ranny. 20 listopada 1920 r. został urlopowany. Podjął pracę w fabryce Rudzkiego, a także zaczął się uczyć w szkole filmowej. 1 sierpnia 1922 r. powrócił do służby wojskowej w 26 pułku piechoty we Lwowie. Służył w nim prawie trzy lata, kończąc w tym czasie Centralną Szkołę Podoficerów Piechoty w Zaleszczykach.

Ostrowski złożył podanie o przeniesienie do lotnictwa i od 1 lipca 1925 r. służył w 6 pułku lotniczym we Lwowie. W 1927 r. ukończył podstawowy kurs pilotażu, a 15 czerwca 1929 r. po ukończeniu Centralnej Szkoły Mechaników Samolotowych otrzymał stopień majstra wojskowego. 22 września 1934 r. nadany został mu tytuł podoficera specjalisty III klasy - mechanika samolotowego, zaś 11 listopada 1935 r. (po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Techników Lotnictwa) specjalisty lotniczego II klasy. W okresie tym był szefem mechaników w jednej z lwowskich eskadr towarzyszących, a od 9 października 1937 r. szef mechaników 65 eskadry liniowej. Zajmował się także sportem, w Warszawie ukończył szkołę instruktorów pływania, szkołę gimnastyki i sportu oraz boksu.

We wrześniu 1939 r. Ostrowski nadal pełnił służbę w 65 eskadrze, która wraz z całym VI Dyonem Bombowym włączona została do Brygady Bombowej i przeniesiona na polowe lotnisko Nosów koło Białej Podlaskiej. Na skutek strat w lotach bojowych i niemieckich nalotów eskadra utraciła cały sprzęt i de facto przestała istnieć. Jej personel został ewakuowany nad granicę rumuńską, którą przekroczył 17 września. Ostrowski zdołał przedostać się drogą morską przez Maltę do Francji. Na przełomie lat 1939 i 1940 r. przebywał w Lyonie, a w lutym 1940 r. odpłynął do Anglii. Był szefem mechaników 18 OTU w Bramcote, a nieco później w 301 Dywizjonie "Ziemi Pomorskiej - Obrońców Warszawy", który był wówczas już jednostką transportową. W 1944 r. wykonywał loty bojowe z załogą chor. pil. Górnego nad cele we Francji i Niemczech. W czasie służby ukończył specjalistyczną szkołę mechaników F-II oraz szkołę chorążych technicznych. Służbę w Polskich Siłach Powietrznych zakończył w polskim stopniu chorążego i angielskim Warrant Officera. Ze względów rodzinnych zdecydował się na powrót do Polski, dokąd przybył w sierpniu 1947 r.

3 maja 1948 r. został przyjęty do WSK-PZL (Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego-Państwowe Zakłady Lotnicze) w Mielcu, gdzie pracował w charakterze technologa. Równocześnie podjął się organizacji życia sportowego: stworzył sekcje lekkoatletyki i boksu. W połowie 1950 r. zaczęło się nim interesować UB. Wobec stanowczej odmowy współpracy został pozbawiony pracy i osadzony w więzieniu. Po kilku miesiącach został zwolniony, jednakże dawnego stanowiska nie odzyskał, zatrudnienie znalazł na budowie osiedla mieleckiego, a następnie w bazie transportu. W styczniu 1957 r. został zrehabilitowany i powrócił do pracy w zakładach lotniczych w Mielcu. Na emeryturę odszedł 5 lipca 1971 r. Od wczesnych lat powojennych jak i po przejściu na emeryturę angażował się w życie kulturalne środowiska mieleckiego: był aktorem amatorskich teatrów "Nurt" i "Maska". Był członkiem, seniorem Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich, Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, a także Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Mielcu. Był osobą bezpartyjną, sympatykiem Solidarności oraz KPN-u. Za służbę wojskową w latach 1918-1946 oraz powojenną działalność Stefan Ostrowski odznaczony został Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju oraz licznymi innymi medalami pamiątkowymi.

Stefan Ostrowski zmarł 19 listopada 2003 r. w wieku 101 lat. Został pochowany z honorami wojskowymi na mieleckim cmentarzu. Był pierwszym mielczaninem, który dożył setnego roku życia.

źródło: Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej dzięki uprzejmości p. Wojciecha Zmyślonego.

cofnij





Jedynka | Lotnicy | Biografie | Wspomnienia | Fotografie