|
|
|
Stefan Jan Ostrowski urodził się 1 września 1902 r. we wsi Nasiłów niedaleko Puław, w zaborze rosyjskim (rodzice Adam
i Julia z domu Krężelewska). W wieku 2 lat stracił matkę. W Solcu nad Wisłą uczył się w szkole miejskiej tzw.
garadskoje uczyliszcze, a opiekowała się nim ciotka Godlewska. W 1914 r. został przyjęty do Korpusu Kadetów w
Piotrogrodzie. Po wybuchu rewolucji październikowej przeniósł się do Odessy i uczył się w szkole handlowej, a
następnie przeprowadził się do Homla, kontynuując naukę w polskim gimnazjum. Po zajęciu Homla przez Niemców z
początkiem 1917 r. przedostał się do oblężonej twier-
|
dzy Bobrujsk, do I Korpusu Polskiego gen. Dowbór-Muśnickiego,
gdzie skierowano go do sztabu łączności. W początkach 1918 r. został internowany w obozie przejściowym w
Prużanach, skąd po kilku miesiącach powrócił do Solca. Tam też podjął naukę w seminarium nauczycielskim. 11
listopada 1918 r. wstąpił wraz z dużą grupą kolegów do formującego się Wojska Polskiego, do tzw. Baonu
Henrcerskiego, będącego formacją wartowniczą.
1 grudnia 1918 r. odkomenderowany został do Centralnej Szkoły Podoficerskiej w Zajezierzu koło Dęblina, a po
jej ukończeniu od 1 marca 1919 r. walczył w składzie 3 pułku piechoty Legionów na froncie bolszewickim. Brał
udział w ofensywie na Wilno, Grodno, Lidę, Mińsk Litewski i Borysów, w sierpniu 1920 r. walczył w sławnej bitwie
warszawskiej, a następnie w rejonie Lublina, Krasnegostawu, Zamościa i Hrubieszowa, zwycięsko ścierając się z
kawalerią Budionnego. Był dwukrotnie ranny. 20 listopada 1920 r. został urlopowany. Podjął pracę w fabryce Rudzkiego,
a także zaczął się uczyć w szkole filmowej. 1 sierpnia 1922 r. powrócił do służby wojskowej w 26 pułku piechoty we
Lwowie. Służył w nim prawie trzy lata, kończąc w tym czasie Centralną Szkołę Podoficerów Piechoty w Zaleszczykach.
Ostrowski złożył podanie o przeniesienie do lotnictwa i od 1 lipca 1925 r. służył w 6 pułku lotniczym we Lwowie. W
1927 r. ukończył podstawowy kurs pilotażu, a 15 czerwca 1929 r. po ukończeniu Centralnej Szkoły Mechaników Samolotowych
otrzymał stopień majstra wojskowego. 22 września 1934 r. nadany został mu tytuł podoficera specjalisty III klasy -
mechanika samolotowego, zaś 11 listopada 1935 r. (po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Techników Lotnictwa)
specjalisty lotniczego II klasy. W okresie tym był szefem mechaników w jednej z lwowskich eskadr towarzyszących,
a od 9 października 1937 r. szef mechaników 65 eskadry liniowej. Zajmował się także sportem, w Warszawie ukończył
szkołę instruktorów pływania, szkołę gimnastyki i sportu oraz boksu.
We wrześniu 1939 r. Ostrowski nadal pełnił służbę w 65 eskadrze, która wraz z całym VI Dyonem Bombowym włączona
została do Brygady Bombowej i przeniesiona na polowe lotnisko Nosów koło Białej Podlaskiej. Na skutek strat w
lotach bojowych i niemieckich nalotów eskadra utraciła cały sprzęt i de facto przestała istnieć. Jej personel został
ewakuowany nad granicę rumuńską, którą przekroczył 17 września. Ostrowski zdołał przedostać się drogą morską przez
Maltę do Francji. Na przełomie lat 1939 i 1940 r. przebywał w Lyonie, a w lutym 1940 r. odpłynął do Anglii. Był
szefem mechaników 18 OTU w Bramcote, a nieco później w 301 Dywizjonie "Ziemi Pomorskiej - Obrońców Warszawy", który
był wówczas już jednostką transportową. W 1944 r. wykonywał loty bojowe z załogą chor. pil. Górnego nad cele we
Francji i Niemczech. W czasie służby ukończył specjalistyczną szkołę mechaników F-II oraz szkołę chorążych technicznych.
Służbę w Polskich Siłach Powietrznych zakończył w polskim stopniu chorążego i angielskim Warrant Officera. Ze względów
rodzinnych zdecydował się na powrót do Polski, dokąd przybył w sierpniu 1947 r.
3 maja 1948 r. został przyjęty do WSK-PZL (Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego-Państwowe Zakłady Lotnicze) w Mielcu,
gdzie pracował w charakterze technologa. Równocześnie podjął się organizacji życia sportowego: stworzył sekcje
lekkoatletyki i boksu. W połowie 1950 r. zaczęło się nim interesować UB. Wobec stanowczej odmowy współpracy został
pozbawiony pracy i osadzony w więzieniu. Po kilku miesiącach został zwolniony, jednakże dawnego stanowiska nie odzyskał,
zatrudnienie znalazł na budowie osiedla mieleckiego, a następnie w bazie transportu. W styczniu 1957 r. został
zrehabilitowany i powrócił do pracy w zakładach lotniczych w Mielcu. Na emeryturę odszedł 5 lipca 1971 r. Od
wczesnych lat powojennych jak i po przejściu na emeryturę angażował się w życie kulturalne środowiska mieleckiego:
był aktorem amatorskich teatrów "Nurt" i "Maska". Był członkiem, seniorem Komendy Naczelnej Związku Legionistów
Polskich, Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, a także Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Mielcu. Był osobą
bezpartyjną, sympatykiem Solidarności oraz KPN-u. Za służbę wojskową w latach 1918-1946 oraz powojenną działalność
Stefan Ostrowski odznaczony został Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia
Restituta, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Zasługi
dla Obronności Kraju oraz licznymi innymi medalami pamiątkowymi.
Stefan Ostrowski zmarł 19 listopada 2003 r. w wieku 101 lat. Został pochowany z honorami wojskowymi na mieleckim
cmentarzu. Był pierwszym mielczaninem, który dożył setnego roku życia.
źródło:  Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej
dzięki uprzejmości p. Wojciecha Zmyślonego.
|
|
|
cofnij